Fotograf:
Erlend A. Lorentzen / Havforskningsinstituttet
Bildesak: Mellom fjøresteinane ligg sniglar, tare og anna snadder som stort sett er urørt av menneskehender. HI-forskaren Arne Duinker har gjort det til sitt livsprosjekt å lære opp nordmenn til å nytte maten vi finn i fjøra.
Publisert: 23.03.2018
Forfatter: Torhild Dahl, foto: Erlend A. Lorentzen
– Sju av ti synes sniglar er godt når dei faktisk får smakt det, og ti av ti synes tare er snadder!
Det hevdar forskar Arne Duinker. Han skulle vite det, for delar av arbeidstida brukar han på å koke strandsniglar og frityrsteike algar for alt frå barnehagepedagogar og kokkar til marinejegerar. Duinker jobbar for at nordmenn skal få auga opp for all maten som veks i strandkanten og som dei færraste av oss veit korleis vi skal hauste eller lage til.
Denne gongen har han tjue lærarstudentar frå Høgskulen på Vestlandet med seg ut i fjøra på Askøy.
Sniglesnadder:
Sit du ein time i fjøra og plukkar i deg det du finn, så blir du mett, hevdar Arne Duinker. Lærarstudentane lyftar på steinane i fjøra og leitar etter alt som er etandes.
– Dette er jo snop, og det er massevis av det over alt her langs strendene. Blæretang kan etast som han er, men smakar best om du tek deg tid til å sylte blærene til kapers, seier Arne Duinker
Det er naturleg nok mest mat i dei største strandsniglane. Kok sniglane i grønsaksbuljong som du lagar av sjøvatn med ein kvast tang oppi. Trekk sniglane i nøyaktig eitt minutt til dei kjem ut av skalet, men ikkje så lenge at dei blir seige.
Du treng fleire enn ein for å bli mett. Smaken minner litt om blåskjel, eller om østers, eller om snørr, som ein av studentane uttrykte det.
Tarechips:
Arne Duinker har oftare vadebukse enn badebukse på seg. Med ljåen i den eine handa og sankeposen i den andre haustar han dei saftigaste tareblada. Både stortaren og fingertaren er fin å steike på bålet.
Det glatte slimet på taren skal vere bra for huda. Taren er veldig næringsrik og inneheld mellom anna store mengder naturleg jod. Vi får jamt over for lite jod i oss gjennom kosten, noko som lett kan løysast ved å spe på med litt tare i matlaginga.
Studentane blir sette til å lage tarechips. Taren kuttast i Julienne-strimlar på 1-2 millimeter. Er han breiare enn dette blir det vanskeleg å få han sprø.
Dei brune tarestrimlane steikast i olje til taren plutseleg blir grøn. Etter ei stund høyrer du lyden av stålull i panna, og taren har blitt overraskande salt og sprø.
